SUSKUN GECELERDE 

YÜKÜM AĞIRDIR BENİM...

Ah, suskun gecelerle yüklüydüm  

Kilitli bir çığlıktı içimdeki ben.  

Yarı yolda bırakılmış hayallerin  

Kırık dökük aynasında yüzümden izler.  

Söyleyin ey vefasız hatıralar  

Hangi düşe kefen biçtiniz gizlice?  

Ben ki göz göze geldim kaderle  

Ama gözlerim hep başka bir yolda.  

Yürüdüm, yürüdüm…  

Ayaklarım değil, kalbim kanadı.  

Her köşe başında bir eski ben  

Her sokakta bir eksik sen vardı.  

Soyundum zamana,  

Giyindim suskunluğun en ağır halini.  

Aşk dedikleri bir yangınmış meğer  

Ben külleriyle ısındım yıllarca.  

Rüzgarlarım isyanda,  

Savuruyor beni eski bir şarkıya.  

Kapılarımı açacağım,  

Ama içeri giren hep geçmiş oluyor.  

Yine de…  

Bir umut saklıyorum avuçlarımda,  

Bir sevda, adı konmamış.  

Bulursam yakasını,  

Çekerim içime,  

Bitirmeden, bitmeden…  

Geceyi sen diye örttüm üzerime,  

Gündüzü sen diye açtım gözlerime.  

Ne beddua, ne sitem…  

İlk duam senin adınla başlar hâlâ.  

Sözler yetmez belki,  

Ama kalbim hâlâ anlatıyor seni.  

Zaman geçer,  

Ama sen geçmiyorsun…

Yüreğim susmuştu,  

bir sancı gibi dolanıyordu içimde zaman.  

Geceler, eski bir anıya dönüşüyor  

ve ben her gece  

biraz daha eksiliyordum kendimden.

Saatler kırılmış,  

akrep ve yelkovan birbirine küs.  

Zaman durmuş değil,  

ama ben geçemiyorum içinden.  

Küllerimle konuşuyorum,  

bir yangının ardından kalan tek dil bu.

Bir hayalin peşinden yürüdüm,  

yıllarca.  

Her adımda bir parçam kaldı geride,  

bir gülüş, bir sitem,  

bir “keşke”nin gölgesi.

Aşk dedikleri  

bir yalana benziyordu bazen,  

bazen de  

bir çığlık gibi yükseliyordu içimde.  

İnandım.  

Düştüm.  

Yine kalktım.  

Ama hiçbir yara eskisi gibi kapanmadı.

Yollarım dikenliydi,  

taşlıydı,  

ama ben yürüdüm.  

Çünkü susmak,  

ölmek gibiydi.

Kapılar ardında kaldı gülüşüm,  

bir rüzgâr savurdu düşlerimi.  

Şimdi yeniden kuruyorum kendimi,  

kırık da olsa  

bu kalp hâlâ atıyor.

Bir yıldız gibi parlıyorsun gecemde,  

bir ses gibi yankılanıyorsun gündüzümde.  

İlk duam sendin,  

ve hâlâ seninle başlıyor her cümlem.  

Sözler yetmiyor belki,  

ama kalbim hâlâ anlatıyor seni.  

Zaman geçiyor,  

ama sen geçmiyorsun.

Fatih Mehmet Yiğit