YAŞAMA SEVİNCİ VE VAROLUŞ FELSEFESİ

İnsanı diğer canlılardan ayıran en büyük özellik Tanrı'nın bahşettiği yaratıcı düşünce yetisidir. İnsan düşündüğü, sorguladığı, ürettiği, hayal ettiği, eşya ve hadiselere tesir ettiği, iyilik ve doğruluk uğruna mücadele ettiği, doğaya ve çevreye saygı gösterdiği, hayata ve insanlara sevgi ve saygıyla yaklaştığı sürece insandır. 

Dünya tarihinin en eski destanı sayılan Sümer Türklerine ait Gılgamış Destanı, ne kadar güçlü olursa olsun insanın ölüm karşısındaki yenilgisini ve çaresizliğini anlatan bir başyapıttır.  

İnsanın en temel güdüsü hiç şüphesiz yaşama sevinci ve var olma isteğidir. İnsandaki bengü (ebedi) olma arzusu; onu varoluş düşüncesine yöneltmiş, bu düşünce doğrultusunda neslini devam ettirme davranışına, öte yandan düşünme, araştırma, sorgulama, bilme ve öğrenme; düşündüklerini gerçekleştirme, öğrendiklerini ve yaptıklarını öğretme, ürün, sanat ve medeniyet inşa etme eylemine sevk etmiştir.  

Hatta insan için en kutsal değer sayılan yaşamı feda etme davranışı bile bu düşünce eksenindedir.  

Örneğin; tehlike anında bir annenin çocukları için kendini feda etmesi, bir yurtseverin ulusu ve gelecek nesiller uğruna savaşması gerektiğinde “onlar yaşasın, var olsun” diye ölümü göze alması; yaşama ve varoluş düşüncesinin bir yansımasıdır.  

Aynı şekilde ebeveynlerin çocuklarını büyütüp iyi bir insan olarak yetiştirmesi, yetişkin bir bireyin güzel bir ideal ve kutlu bir ülkü uğruna mücadele etmesi; insanların özveriyle çalışması, çabalaması, gayret göstermesi, iyilik yapması ve yardımsever olması; çevreyi, doğayı, canlıları ve ekosistemi koruması ve yaşatması; bilim insanlarının, üretim ve hizmet sektörünün ve her bilim dalı ile iş kolunun insanlık medeniyetine katkıda bulunması… Tüm bu eylem ve davranış biçimleri, her keşif ve buluş, her gelişme ve ilerleme bir amaca, yani varoluşa hizmet eder. Bu aynı zamanda insana bir gaye, yaşama sevinci verir.  

Varoluş ancak bununla mümkündür. Aksi takdirde yaşamın değeri ve anlamı kaybolur.  

Fatih Mehmet Yiğit