İskitya'da hiçbir nitelik dostluktan daha değerli değildir; bir İskitlinin dostunun sıkıntılarını ve tehlikelerini paylaşmak kadar gurur duyduğu bir şey yoktur; tıpkı bizim aramızda hiçbir şeyin bir dosta ihanet etmekten daha büyük bir ayıp olmadığı gibi. Bizde dostluklar, sizde olduğu gibi şarap kadehleri eşliğinde kurulmaz, yaşa ya da komşuluğa göre de belirlenmez. Cesur bir adam görene kadar bekleriz, yiğitçe işler yapabilir ve hepimiz dikkatimizi ona yöneltiriz… Sonunda bir arkadaş kabul edilir ve nişan en ciddi yeminimizle sonuçlandırılır: ‘Birbirimiz için dostça yaşamak ve gerekirse birbirimiz için ölmek’. Bu yemin sadakatle yerine getirilir: dostlar bir kez parmaklarından bir kaba kan akıtır, kılıçlarının uçlarını bu kana batırır ve bu içkiden birlikte içerler ve o andan itibaren onları hiçbir şey ayıramaz. Böyle bir dostluk antlaşması üç kişiyi içerebilir, ama daha fazlasını içeremez: çok sayıda dostu olan bir erkeğin, her sevgilinin hizmetinde olan bir kadından daha iyi ...
