İNSANLAR

İnsanlar vardır; insanlar içinde insana hasret yaşarlar.  
İnsanlar vardır; insanlar arasında, kalabalıklarda yalnızdırlar.  
Tanıdık bir yüz arar, kendilerini anlayan bir insan bulamazlar.

İnsanlar vardır; yüzleri maskedir duygularına.  
İnsanlar vardır; içlerinde büyük acılarla susarlar.  
Bir el uzansın isterler karanlıklarına.  
Dalından kopmuş yaprak misali, rüzgârda savrulurlar.

İnsanlar vardır; ne gökyüzüne bakarlar, ne de denizin kokusunu duyarlar.  
İnsanlar vardır; ne çiçekten, ne güzellikten anlar, ne de âşık olurlar.

İnsanlar vardır; sevgiye, şefkate hasret yaşarlar.  
İnsanlar vardır; bir umutla geceyi sabahlarlar.  
Ama güneş başkalarına doğar; hayattan yana şanssızdırlar.

İnsanlar vardır; bir bakışta geçmişi hatırlarlar.  
İnsanlar vardır; bir gülüşte çocukluklarını yaşarlar.  
Ama kimse bilmez içlerinde kaç mevsim solduğunu,  
Kaç baharın gelmeden geçtiğini, kaç sevdanın yarım kaldığını.

İnsanlar vardır; gözleri anlatır suskunluklarını.  
İnsanlar vardır; sesi titrerken bile güçlü görünmeye çalışırlar.  
Bir kelimeye tutunurlar, bir hatıraya sarılırlar.  
Ama en çok da kendilerine yabancılaşırlar.

İnsanlar vardır; her gün doğumunda umut ararlar.  
İnsanlar vardır; bir yağmur damlasında gözyaşlarını saklarlar.

İnsanlar vardır; bir çocuğun gülüşünde yeniden doğarlar.  
İnsanlar vardır; bir yaşlının ellerinde zamanın izini okurlar.  
Ama ne geçmişe dönebilirler, ne geleceğe yürüyebilirler.  
Bir anın içinde sıkışıp kalırlar, bir hayalin peşinde tükenirler.

İnsanlar vardır; bir mezar taşında kendilerini bulurlar.  
İnsanlar vardır; bir dua gibi içten, bir sitem gibi sessiz yaşarlar.

İnsanlar vardır; bir şiirin, bir türkünün, bir resmin içinde kaybolurlar.  
Bir harf düşer yüreğe, bir heceyle, bir şarkıyla yanarlar.  
Ama kimsenin okumadığı bir sayfada unutulurlar.

Fatih Mehmet Yiğit